Amerika heb ik niet ontdekt. Ook de Dode Zee-rollen heb ik niet gevonden. Evenmin ontdekt dat Paardenbloemen lichtere zaden maken als de wortels worden beknaagd door meikeverlarven om zodoende verderweg proberen te kunnen ontkiemen. Maar ik heb wel degelijk 'kleine' persoonlijke ontdekkingen in de natuur gedaan. Achteraf blijkt dat het wel ergens op het internet staat of dat experts het wel weten, maar toch...ik wist het niet en nu wel.

 

 

 

Neem als voorbeeld de reiger.

Ik had een Blauwe reiger alleen nog maar in het water zien staren of overvliegen. Maar in september 2019 zag ik op de Kampina er één opeens landen in de top van een boom en daar een tijdje blijven staan. Vlug een foto gemaakt en deze ook gestuurd naar de redactie van Roots met de gedachte dat ik toch wel iets heel bijzonders had gefotografeerd! Nee dus, dit was een jonge reiger die jaagt op muizen en insecten. In het Leenderbos zag ik later ook een Grote zilverreiger in de top van een boom landen.

Of dat vogels niet alleen zingen/fluiten, maar ook roepen of een speciaal alarmgeluid kunnen produceren en van elk soms ook meer dan één variatie. Dat de jonge vogels weer een variatie hebben op de  ouders. Dat sommigen andere vogels kunnen imiteren of dat zij verschillende deuntjes hebben die toch steeds weer herhaald worden. 

 

Neem als voorbeeld voor dat laatste de Zanglijster. Luister eens naar geluid via de link hiernaast. Als je de producent niet zou zien dat zou je toch denken dat het om verschillende vogels gaat; hij maakt verschillende geluiden met geluidloze pauzes om het nog extra moeilijk te maken voor de luisteraar. Maar intussen weet ik het geluid te herkennen!

Of dat een bovenkant van de vleugels van een vlinder er heel anders uit kan zien dan de onderkant, maar dat is niet bij alle soorten zo. Wat het extra lastig maakt is dat sommigen vaak alleen met ingeklapte vleugels stil zitten. En dat ze vliegend dus een heel ander uiterlijk hebben. Zoals het Icarusblauwtje:

 

Ook zijn door het opzoeken opmerkelijke dingen naar voren gekomen. Bijv. het opvouwen van de achtervleugel van een oorworm (foto is niet door mij genomen).

Earwig wing cutted.png

Oorwormen lijken op het eerste gezicht vleugelloze insecten omdat zichtbare vleugels ontbreken. Ze hebben echter in principe twee paar vleugels. 

De voorvleugels zijn bij alle soorten gedegenereerd en sterk verkleind; ze doen denken aan schubben. De grote achtervleugels moeten bij deze soorten meermalen gevouwen worden om onder de kleine voorvleugels te passen en steken aan de achterzijde vaak een stukje uit. 

Het opvouwen van de vleugels is hier afgebeeld, de linker voorvleugel (T) is uitgeklapt, zodat de linker achtervleugel (H) in opgevouwen toestand zichtbaar is. De rechter voorvleugel is verwijderd, de rechter achtervleugel is deels uitgevouwen. Bij het opvouwen van de vleugel wordt deze parallel aan de lijnen (b) en (c) waaiervormig opgevouwen, en vervolgens omgeklapt bij de pijl (e). De deels gevouwen vleugel wordt nu bij een scharnierend deel bij pijl (d) omgeklapt parallel aan de lijn (a) en onder de voorvleugel geborgen.

Het opvouwen van de achtervleugels is een precies werkje, aangezien de vleugels meer dan 40 keer (!) kunnen worden gevouwen. Dit dient steeds volgens een vast patroon te gebeuren waarbij de vleugels zowel in de breedte als een waaier moet worden gevouwen maar ook in de lengte wordt geplooid.[2] Bij het opvouwen van de vleugels worden de tang-achtige cerci gebruikt. Het vleugeloppervlak van de uitgevouwen vleugel is ongeveer 10 keer zo groot als het oppervlak van de opgevouwen vleugel. ZIe de bron bij Oorworm 

Of die aan de irritante mug...

Als een vrouwtjesmug eitjes wil aanmaken, heeft ze bloed nodig. Daarvoor gebruikt ze haar steeksnuit die uit een holle buis bestaat met daarin zes flexibele naalden. De mug duwt en wrikt zo met haar kop, dat de naalden zich door je huid heen boren. 

De naalden hebben allemaal een ander doel. Twee zijn er voorzien van tandjes die door je huid snijden en twee andere naalden trekken het huidweefsel uit elkaar. De vijfde naald is voorzien van receptoren die bloedvaten kunnen vinden. De mug gebruikt deze naald ook om het bloed op te zuigen met speciale spierpompjes. Deze zorgen voor onderdruk, waardoor het bloed door de snuit naar het spijsverteringsstelsel loopt en daar als voeding voor de eitjes dient. De zesde en laatste naald wordt gebruikt om een cocktail van 100 verschillende stoffen onder onze huid in te spuiten. De stoffen bestaan voornamelijk uit enzymen die ervoor zorgen dat het bloed niet stolt en dat het gebied verdoofd blijft terwijl de mug zich voedt met ons bloed.

Een mug is na ongeveer drie minuten klaar met eten en een maaltje is voldoende om ruim 200 eitjes te voeden.

NIet dat we daar op zitten te wachten, maar toch opmerkelijk!