'Welk bos zei je?' 'Het Weerterbos. daar zijn nu veel burlende edelherten te zien.' Deze hint kreeg ik van iemand op de IVN-fotocursus. Er is warempel gewoon een adres die je in je navigatiesysteem kunt intikken: Grashutdijk 1, Nederweert. Op zondagmorgen 14 oktober 2018 rij ik er naartoe. Beagle Bo en wandelschoenen achterin. Rugzak met fototoestel op de achterbank. Geen parkeerplaats aan de rand van het bos. Wel een halfverharde weg. Ik rij erin. Ik blijf maar rijden, ook al is het langzaam. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat je zover met de auto het bos in kan? En het blijkt nog wel 'mijn' bos te zijn: ik passeer het houten bord 'Peerkesbosch' met een pijl naar rechts. Ik kan om m'n eigen flauwe grap glimlachen. Toch maar doorrijden; op de navigatie zie ik dat we nog verder moeten. Tegelijktijd spuur ik al naar de edelherten. En ja hoor, uiteindelijk zie ik...het straatbordje. (Het verwarrende is echter dat Google maps het Heugterweg noemt, waardoor je toch verkeerd kunt rijden, zoals ik eigenlijk deed).
Ik ben niet de eerste: er staan al enkele auto's. Nog geen 100m verder is een uitkijktoren, maar wat blijkt? Die staat achter een hek en daar mag Bo niet in! En wat blijkt nog meer? De edelherten bevinden zich ook achter het hek! Dus dat getuur in de auto kan ik voortaan achterwege laten. Gelukkig loopt er wel een wandelpad langs het hek. Dus wij letterlijk op pad. Maar dan wijkt het hek er vanaf. Ik zie een groot kruis en een altaar opdoemen met 2 rijen van 8 houten/stenen banken met een laag muurtje erom heen. Dadelijk maar eens lezen wat er op het bord staat. Maar nu eerst er doorheen om dichter bij het hek te komen. Na wat gebuk en getrek aan de riem sta ik er en...ik zie inderdaad een hert. Ik druk mijn camera tegen het grofmazige hek zodat ik geen hek in de zoeker zie, zoom helemaal in (50x) en druk om 08.36u af. Het resultaat:
Een burlend hert! Is dat even mooi! Daar kwam ik voor. Naar nog wat meer tijd gestaan te hebben, keer ik terug naar het pad. Als ik het informatiebord weer passeer lees ik dat het een grenskerkmonument is. 'Grens' omdat het inderdaad bijna letterlijk op de grens van Noord-Brabant en Limburg ligt: de 'parkeerplaats' (gewoon een open plek) ligt in Noord-Brabant; de toren en monument in Limburg. 'Kerk' omdat er een houten kerk heeft gestaan voor katholieken, daar hun oorspronkelijke kerken door protestanten waren gevorderd in de 17e en 18e eeuw. 'Monument' omdat de houten kerk is verdwenen en nu dus alleen nog staat waar ik doorheen gelopen ben.
We lopen verder het pad af. En ietwat teleurstellend is het dat je maar heel weinig inkijkjes hebt op de vlakte waar de edelherten lopen...er staan te hoge bomen en struiken voor het hek. Voor de rust voor de dieren misschien goed, maar voor gluurders als ik minder. Ik besluit om te draaien, Bo in de auto te laten en zelf even terug te gaan naar de toren. De dieren kwamen niet echt dichtbij, maar ik kon toch een filmpje maken (zie hiervoor het laatste gedeelte van het filmpje hier). Dus ja, toch een geslaagde rit. Thuis gekomen zei ik tegen Marianne dat ze mee moest gaan. En zo gingen we de week erop met z'n drieën. Resultaat: geen hert te zien! Balen, maar natuur laat zich meestal niet voorspellen. Het pad toch maar even aflopen, wie weet...Geen herten, wel paarden...ook mooi!
Het blijken Exmoor pony's te zijn, genoemd naar het gebied in Engeland waar het ras voor het eerst werd geregistreerd. Kenmerkend is de bruine, roodbruine of donkerbruine kleur, maar vooral de meelsnuit, de grijsbruine kleur rond de neusgaten. Geen edelhert, wel een edel dier.